‘Γιατί το 2007;’, τον ρωτάμε.
‘Μετά τις πυρκαγιές του 2007, η περιοχή δέχτηκε μεγάλο πλήγμα’ μας λέει, ενώ παράλληλα η συγκομιδή έχει ξεκινήσει και πρέπει να οργανώσει και την ομάδα του για να μην ‘μας πιάσει η μεγάλη, μεσημεριανή ζέστη’. ‘ Η χλωρίδα του χωριού και των γύρω χωριών εξαφανίστηκε σχεδόν κατά 90%. Ο Γιώργος ήρθε σε επαφή μαζί μας για να δούμε τί μπορούμε να κάνουμε για την περιοχή. Έτσι προέκυψε η συνεργασία μας. Τώρα έχουμε ορθοποδήσει, αλλά, αν ποτέ ξανασυμβεί, η περιοχή θα καταστραφεί.’
Όπου και να κοιτάξουμε, βλέπουμε καστανιές και ανθρώπους να μαζεύουν φύλλα, με ταχύτητα αστραπιαία. Είναι μάταιο να προσφέρουμε τη βοήθεια μας, είναι σίγουρο ότι θα τους καθυστερήσουμε! Έτσι συνεχίζουμε να ‘βομβαρδίζουμε’ τον κύριο Μίμη με ερωτήσεις.

‘Κληρονόμησα τις καστανιές από τον πατέρα μου. Αλλά δουλεύω στα κτήματα από 8 χρονών. Καθαρίζαμε τα δέντρα, μαζεύαμε τα κάστανα. Όχι μόνο εγώ, όλοι οι συγχωριανοί μου, όλες οι οικογένειες. Η μητέρα μου, 76 χρονών σήμερα, και σταμάτησε μόλις πριν λίγα χρόνια. 40 στρέμματα, 1000 κιλά κάστανα. Αυτή, να έχεις στο νου σου, είναι περίπου η απόδοση ‘. μας λέει γελώντας.
‘Αλλά πρέπει να έχεις υπομονή.’ συνεχίζει ο κύριος Μίμης. ‘ Τις καστανιές τις φυτεύεις, τις φροντίζεις, και καρπό θα πάρεις 7-8 χρόνια μετά. Θέλουν πολύ φροντίδα – η λειψυδρία, η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι παράγοντες που έχουν επηρεάσει τρομερά την καλλιέργεια. Έχουν αλλάξει τα πράγματα’ .

Οι πρώτοι σάκοι έχουν ήδη φορτωθεί στο φορτηγό και κατευθυνόμαστε όλοι προς το σπίτι του για φαγητό. Εκεί γνωρίζουμε την μητέρα του, μας λέει ιστορίες, μας μιλάει για τον Νίκο Γκάτσο – γέννημα θρέμα γειτονικού χωριού - τα φαγητά δεν σταματούν να έρχονται, την φωτογραφίζουμε με τον γιό της και μας λέει γελώντας σαν μικρό κορίτσι ότι ‘έχει να φωτογραφηθεί από το γάμο της’.
Λίγο πριν φύγουμε, ρωτάμε τον κύριο Μίμη τί είναι δύσκολο στη ζωή της επαρχίας. Μας λέει ότι δεν υπάρχει ωράριο, δεν υπάρχει κοινωνική ζωή, απαιτούνται τεράστιες αντοχές σε πολλά επίπεδα. ‘Αλλά’, συμπληρώνει, ‘ και την Αθήνα δεν την αντέχω. Εδώ τουλάχιστον είναι πιο ειρηνικά. Και δεν έχει και τόσο ζέστη! Πώς αντέχετε αυτή τη ζέστη;

Mας αποχαιρετάει λέγοντας μας ότι ‘άλλωστε, η ευτυχία στη ζωή εξαρτάται από πολύ λίγα πράγματα’ και εμείς υποσχόμαστε να το σκεφτούμε και δίνουμε ραντεβού να το συζητήσουμε μαζί του τον Οκτώβριο , στη συλλογή των κάστανων!