«Όταν μυρίζουν ρακοκάζανα, έρχεται ο χειμώνας», λέγανε παλιά στα νησιά αναφερόμενοι στην παραδοσιακή απόσταξη ρακής.

Γνωστή ως ρακιτζό, αυτή η μέθοδος απόσταξης χρησιμοποιείται στη Μεσόγειο για σχεδόν 2.000 χρόνια. Για τα Κυκλαδικά νησιά αποτελεί έθιμο που διατηρείται από γενιά σε γενιά εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Η ιστορία του δικού μας ρακοκάζανου ξεκινάει στα μέσα του 19ου αιώνα, με τον προπροπάππου του Γιώργου Κορρέ, τον Ιωάννη Κορρέ για να φτάσει στα χέρια του παππού του Γιώργου, του «τελευταίου» Κορρέ που τίμησε την οικογενειακή παράδοση. Κάπου εκεί χάνονται τα ίχνη του, για να ξαναβρεθεί αρκετά χρόνια μετά, από μέλος της οικογένειας Κορρέ που ζει μόνιμα στη Νάξο, και να μεταφερθεί στην Αθήνα, στον εγγονό Γιώργο.

Από τη στιγμή της επιστροφής στο ‘σπίτι’ του, το ρακοκάζανο έχει «καταλάβει» ιδιαίτερη θέση στο γραφείο του Γιώργου λόγω της ιστορικότητας, των αξιών και των συμβολισμών του. Για τον ίδιο, η παράδοση του ρακοκάζανου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πρώτο προϊόν που δημιούργησε, το αρωματικό σιρόπι για το λαιμό, με μέλι, θυμάρι, μάραθο και γλυκάνισο. Ένα προϊόν best seller από το ξεκίνημα της ΚΟΡΡΕΣ, εμπνευσμένο από το ρακόμελο που πρόσφερε ο παππούς στον ανήλικο(!) τότε Γιώργο στο Σκαδό της Νάξου για να του περάσει το κρύωμα.

Πέρα από την ανάμνηση της Νάξου και το «σιρόπι» του παππού, το ρακοκάζανο συμβολίζει για τον Γιώργο την πρότυπη και περιβαλλοντικά φιλική μονάδα βιολογικών εκχυλίσεων ελληνικών βοτάνων στις κεντρικές εγκαταστάσεις της εταιρείας. Η ομάδα ΚΟΡΡΕΣ κυριολεκτικά ταξίδεψε παντού στον κόσμο σε αναζήτηση των πιο εξελιγμένων μεθόδων εκχύλισης, για να δημιουργήσει στη συνέχεια σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών μια μοναδική μονάδα βιολογικών εκχυλίσεων, συνδυάζοντας διαφορετικές τεχνολογίες, ακόμα μία ένδειξη της προσήλωσής μας στην ποιότητα και στη λεπτομέρεια.

Όλα τα παραπάνω, οδήγησαν τον Γιώργο στο να απεικονίσει το ρακοκάζανο ως σύμβολο της ιστορίας, της αφοσίωσης στις εκχυλίσεις, της συνεχόμενης προσπάθειας και της φυσικής κατεύθυνσης της ομάδας ΚΟΡΡΕΣ, ένα σύμβολο το οποίο αποτελεί πλέον μέρος των συσκευασιών μας.

Η διαδικασία απόσταξης της ρακής λέγεται «ρακιτζό». Γίνεται στα τέλη Σεπτεμβρίου μετά τα «μουστοπάτια» δηλαδή το πάτημα των σταφυλιών για την εξαγωγή του μούστου. Στη συνέχεια αφήνουν τα «στροφιλιά» των σταφυλιών σε μια στέρνα για 10 ημέρες για να «θυμώσουν» δηλαδή για να γίνει η πρώτη ζύμωση. Η ετοιμασία του «χαρανιού» ή καζανιού ξεκινούσε με το ξεσφράγισμά του. Στο τέλος κάθε ρακιτζού, η Χωροφυλακή σφράγιζε με βουλοκέρι το ρακοκάζανο ώστε να μην χρησιμοποιηθεί για παράνομη παραγωγή οινοπνεύματος. Την επόμενη χρονιά ο Χωροφύλακας εξέδιδε την ονομαστική άδεια παραγωγής ρακής και έσπαγε την περσινή σφραγίδα. Όταν ερχόταν η ώρα της απόσταξης, ετοίμαζαν τη φωτιά και τοποθετούσαν το καζάνι επάνω στους «πυρόμαχους» στη βάση δηλαδή που το κρατούσε επάνω στη φωτιά. Στον πάτο του καζανιού έβαζαν τις «μαραθιές» αποξηραμένα κλαδιά από Μάραθο για να δώσει άρωμα στο απόσταγμα. Στη συνέχεια γέμιζαν το καζάνι με στροφιλιές μέχρι τη μέση και εφάρμοζαν το καπάκι του. Το καπάκι το σφράγιζαν γύρω γύρω με λάσπη και «σβουρνιές» κοπριά αγελάδας δηλαδή. Στο επάνω μέρος του καπακιού εφάρμοζε ο «μουλάς» ένας μεταλλικός σωλήνας δηλαδή που με τη σειρά του περνούσε μέσα από μεγάλο ένα πήλινο κιούπι τη «μπιρμπινίτσα». Η «μπιρμπινίτσα» γέμιζε με κρύο νερό, ώστε να ψύχει το «μουλά» και οι ατμοί από το βράσιμο των «στροφιλιών» να υγροποιούνται και να παράγεται το απόσταγμα, η ρακή. Όσοι βοηθούσαν στην όλη διαδικασία, μέχρι να βγει το «πρωτοράκι» έψηναν κυδώνια στη φωτιά που ήταν εκλεκτός μεζές συνοδευτικός της ρακής. Το ρακί το έβαζαν σε μεγάλες γυάλινες νταμιτζάνες ή σε πήλινα λαΐνια και το φύλαγαν στο μαγατζέ», στην αποθήκη δηλαδή του σπιτιού. Το χρησιμοποιούσαν σε επιθέματα για χτυπήματα, σε κομπρέσες για πονόκοιλους και για ρακόμελο που το έπαιρναν μαζί τους οι άντρες στα χωράφια ή στα σμυριγδορυχεία. Η ιστορία του δικού μας ρακοκάζανου, «χαρανιού», ξεκινάει στα μέσα του 19ου αιώνα από τον προπροπάππου του Γ.Κορρέ, τον Ιωάννη Κορρέ ή «Μουντογιάννη». Αυτός το παρέδωσε στο γιό του Νίκο Κορρέ ή «Νικολαρά» στις αρχές του 20ου αιώνα. Στη συνέχεια το παρέλαβε ο παππούς Γεώργιος Κορρές ή 'Νικολαρογιώργος'. Το πρώτο προϊόν Κορρέ ήταν ένα αρωματικό σιρόπι για το λαιμό με μέλι και γλυκάνισο, εμπνευσμένο από το θερμαντικό ρακόμελο που έφτιαχνε ο παππούς Γιώργος Κορρές στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Νάξο.

Πρώτο προϊόν ένα αρωματικό σιρόπι για το λαιμό με μέλι και γλυκάνισο, εμπνευσμένο από το θερμαντικό ρακόμελο που έφτιαχνε ο παππούς Γιώργος Κορρές στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στο Σκαδό της Νάξου